FİRAR – Bir Sanatçının gerçek yaşam öyküsü

​

Roma seyahatim sırasında Vatikan Sistin Şapel’ine adım attığım o nefes kesen anı dün gibi hatırlıyorum. Duvarlardaki Botticelli, Perugino, Signorelli, Rosselli, Michelangelo’nun resim ve heykellerine büyük bir  şaşkınlık, hayranlık ve itiraf etmem gerekirse biraz da kıskançlıkla saatlerce öylece bakakaldığım o an;  renkleri, kokusu, duyguları ile hafızamda  capcanlı hala.

​

Çocukluğundan beri çizmekten, boyamaktan, tasarlamaktan zevk almış bir genç kız olarak sanatın bir dalında okumak  isterken evrenin bir şakası sonucu Boğaziçi Üniversitesi  "İş İdaresi" bölümünü bitirmiş ve uluslararası bir sigorta şirketinde çalışmaya başlamıştım o sıralar.

​

Sanatla ilgisi olmayan  sektörlerde, çeşitli kademelerde geçen tüm başarılı profesyonel çalışma hayatım boyunca, tüm bu işlerimi severek büyük bir çoşku ile yapmama rağmen, içimdeki boşluk hissini dolduramadım. İçimde resim yapmam için beni çağıran ince cılız bir sesi hep duydum ama “ben kim oluyorum da  sanat eğitimi bile almamış biri olarak o kadar güzel resimleri yapacağım” diyerek birkaç çelimsiz, başarısız girişim dışında kendimde resim yapma cesareti bulamadım. Bu yıllarıma  "hapishane" yıllarım diyorum. Depresyona yatkınlıktan, özgüven eksikliğinden, ifade ve yaratıcılıktan yoksun geçen yıllar. Şimdi anlıyorum ki “başarı” bu dünyaya gelirken getirdiğimiz yaşam amacımızı yani kendi potansiyelimizi, gücümüzü ve özgüvenimizi  ne kadar ortaya çıkardığımızla alakalıdır.

​

Birkaç yıl  önce nihayet içimdeki bu çağrıyı dinledim ve sistematik bir şekilde resim yapmaya başladım. Her cumartesi  realistik yağlıboya çalışmaları konusunda çok yetenekli bir ressamın atölyesine 2 yıl boyunca devam ettim. Bu süreçte sadece bana verilen ödevleri kopyaladım.  Kendimi geliştirmek için  kitaplar okudum, astroloji, feng-shui, fotoğrafçılık, photoshop, dans, aikido gibi dersler aldım. Sonradan fark edecektim ki birbirleri ile alakası yokmuş gibi görünen onca ilgi alanının aslında içimdeki sanatçıyı beslediğini farkettim.  Ancak tekniğim  ilerlemiş olmasına rağmen hala yaptığım resimlerde kendi sesimi ve rengimi göremiyordum.

​

Bir gün birkaç gündür üzerinde uğraştığım bir resmim önünde ilham eksikliğinden isyan etme noktasına geldiğim bir anda  tüm yüreğimle kendi sesimi, kendi ifademi bulmaya niyet ettim. Tam da o anda hayran olduğum Leonarda Da Vinci'den bu resim boyunca bana yardım etmesini diledim.  Evet doğru duydunuz. Leonardo Da Vinci’den  yardım istedim. Saatler sonra resmin başından kalkıp birkaç adım uzaklaşıp karşımda duran tuvale baktım. Sanki elime sihirli bir değnek dokunmuştu. Gözyaşlarıma hakim olamadım. Bana yaratıcı ilhamımı  verdiği, kendi ifademi, sesimi bulmama ve bunu çıkarmama  izin verdiği için Yaradan'a  şükrettim.

​

Şu andaki yaratım sürecim bir tür kanallık gibi. Genelde kafamda bir fikirle resim yapmaya başlarım. Ama süreç ilerlerken sanki resmin kendi özgür iradesi varmış gibi gelişimi eline alır ve yol boyunca kulağıma kendi isteklerini fısıldar ya da doğrudan kendi bildiği gibi davranır ve ben de bu akışa izin veririm. Sonuçta ortaya çıkan, ilk başta aklımdan geçenden bambaşka ve daha güzel bir şey olur ve bana bir hikaye anlatır. Bu süreç bendeki bir şeyi değiştirir, dönüştürür, iyileştirir. Bu dönüştürücü enerjinin hissiyatı izleyicilere de geçer ve izleyenin de  içindeki bir yarayı iyileştirir.

​

Bu sevgiyi, şefkat ve güzelliği, şifayı dünya'ya resimlerimle yaymak benim görevim. 

​

Dünyayı sevgi ve şefkat yönetsin !

​

​