Roma seyahatim sırasında Vatikan Sistin Şapel’ine adım attığım o nefes kesen anı dün gibi hatırlıyorum. Duvarlardaki Botticelli, Perugino, Signorelli, Rosselli, Michelangelo’nun resim ve heykellerine büyük bir şaşkınlık, hayranlık ve itiraf etmem gerekirse biraz da kıskançlıkla saatlerce öylece bakakaldığım o an; renkleri, kokusu, duyguları ile hafızamda capcanlı hala.
Çocukluğundan beri çizmekten, boyamaktan, tasarlamaktan zevk almış bir genç kız olarak sanatın bir dalında okumak isterken evrenin bir şakası sonucu Boğaziçi Üniversitesi "İş İdaresi" bölümünü bitirmiş ve uluslararası bir sigorta şirketinde çalışmaya başlamıştım o sıralar.
Sanatla ilgisi olmayan sektörlerde, çeşitli kademelerde geçen tüm başarılı profesyonel çalışma hayatım boyunca ne yaparsam yapayım içimdeki boşluk hissini dolduramadım. İçimde resim yapmam için beni çağıran ince cılız bir sesi hep duydum ama “ben kim oluyorum da sanat eğitimi bile almamış biri olarak o kadar güzel resimleri yapacağım” diyerek birkaç çelimsiz, başarısız girişim dışında kendimde resim yapma cesareti bulamadım. Bu yıllarıma "hapishane" yıllarım diyorum. Depresyona yatkınlıktan, özgüven eksikliğinden, ifade ve yaratıcılıktan yoksun geçen yıllar. Şimdi anlıyorum ki “başarı” bu dünyaya gelirken getirdiğimiz yaşam amacımızı yani kendimizi gerçekleştirmemizle alakalı.
Birkaç yıl önce nihayet içimdeki bu çağrıyı dinledim ve sistematik bir şekilde resim yapmaya başladım. İşten arta kalan zamanda her cumartesi realistik yağlıboya çalışmaları konusunda çok yetenekli bir ressamın atölyesine 2 yıl boyunca devam ettim. Bu süreçte sadece bana verilen ödevleri kopyaladım. Kendimi geliştirmek için kitaplar okudum, çin astroloji, feng shui, fotoğrafçılık, photoshop, dans, aikido gibi dersler aldım. Sonradan fark edecektim ki birbirleri ile alakası yokmuş gibi görünen onca ilgi alanı tam da bir rönesans sanatçısının çok yönlülüğünü temsil ediyormuş. Ancak tekniğim ilerlemiş olmasına rağmen hala yaptığım resimlerde kendi sesimi ve rengimi göremiyordum.
Bir gün birkaç gündür üzerinde uğraştığım bir resim önünde ilham eksikliğinden isyan etme noktasına geldiğim bir anda tüm yüreğimle kendi sesimi, kendi ifademi bulmaya niyet ettim. Tam da o anda hayran olduğum Leonarda Da Vinci'den bu resim boyunca bana yardım etmesini diledim. Evet doğru duydunuz. Leonardo Da Vinci’den yardım istedim. Saatler sonra resmin başından kalkıp birkaç adım uzaklaşıp karşımda duran tuvale baktım. Sanki elime sihirli bir değnek dokunmuştu. Sanki resim başkası tarafından yapılmıştı. Gözyaşlarıma hakim olamadım. Bana yaratıcı ilhamımı verdiği, kendi ifademi, sesimi bulmama ve bunu çıkarmama izin verdiği için Allah’a şükrettim.
Şu andaki yaratım sürecim bir tür kanallık gibi. Genelde kafamda bir fikirle resim yapmaya başlarım. Ama süreç ilerlerken sanki resmin kendi özgür iradesi varmış gibi gelişimi eline alır ve yol boyunca kulağıma kendi isteklerini fısıldar ya da doğrudan kendi bildiği gibi davranır ve ben de bu akışa izin veririm. Sonuçta ortaya çıkan, ilk başta aklımdan geçenden bambaşka bir şey olur ve bana bir hikaye anlatır. Bu hikayenin temel hissi diğer izleyicilere de geçer ve izleyenin içindeki bir yarayı iyileştirir.
Bu sevgiyi, şefkat ve güzelliği, şifayı dünya'ya resimlerimle yaymak benim görevim.
Üzüntüm şudur ki kendi hayat amacımı bulmam, kendi iç sesime uyanmam , yaratıcılık kanalımı açmam, ilhamımı bulmam uzun zaman aldı. Bu yüzden sana uzanıp rehberlik teklif ediyorum.
Bil ki eğer hayran hayran baktığın, gıpta ettiğin “ama bende bu yetenek nerede” diye hayıflandığın bir yazar, ressam, şarkıcı, iş adamı, pastacı, şef vb. biri varsa senin de içinde ortaya çıkartmanı bekleyen benzer bir yeteneğin var. Sadece üzerinde durmamış, eğitmemiş, cilalamamış ve cesaret etmemişsin.
İçinde farklı bir çağrıyı hissediyor ve bunu yaşamaya ve yaratıcı ilhamını bulmaya hazırsan, ben sana kendi hapishanenden kaçışına yardımcı olmak için el uzatıyorum.
Birlikte neler başarabileceğimizi konuşmak için bir randevu al.
Ahsen Küçükçalık
ahsenkucukcalik@gmail.com